دونالد اولدینگ هب کیست؟

هب اولین نظریه پردازى است که عمدتا بر مباحث عصبی-فیزیولوژیکى تأکید مى ورزد و همچنین نظریه او به رویدادهاى شناختى نیز وابسته است. نظریه او باعث پیوند علم عصب شناسی با روانشناسی شده است که امروزه از آن تحت عنوان "نوروپسیکولوژی" یاد می شود.

هِب در 22 ژوئیه (جولاى) 1904 در چستر واقع در استان نوا اسکوتیاى کانادا متولد شد. او در 1925، درجه لیسانس خود را از دانشگاه دال هوزى دریافت کرد. هب در ایام تحصیل خود در دانشگاه مک گیل با روش پاولفى آموزش دید و پس از نوشتن رساله اش درباره کارهاى پاولف، در سال 1932 به اخذ درجه فوق لیسانس نائل آمد. او در سال 1936 درجه دکترى (Ph.D) خود را از دانشگاه هاروارد گرفت.

هب در سال 1980، پس از پنج سال مطالعه بر روى بیماران (1942-1937)، به نتیجه اى درباره یادگیرى رسید که بعدها بخش مهمى از نظریه او شد: «تجربه دردوران کودکى به طور طبیعى مفاهیم، روشهاى تفکر و راه هاى ادراک را به وجود مى آورد که بر روى هم هوش را مى سازند. صدمه وارد شدن به مغز کودک به این فرآیند لطمه مى زند، اما همان صدمه مغزى پس از بلوغ تأثیر بد کودکى را ندارد».